product-img
product-img
product-img

“Je bent de enige uit mij voortgekomen... Tijdens die reis deed je mij dromen”

In De stem van mijn moeder MAMINKA laat Iris Simek de strijd zien van haar biologische moeder, een gevoelige, intelligente vrouw die eind jaren zestig tegen haar wil afstand moet doen van haar kind. Getroffen door psychische klachten doet ze alles wat in haar macht ligt om haar vlees en bloed weer bij zich te krijgen, maar het ouderlijk gezag is haar al voor de geboorte door de staat ontnomen. Omlijst door kille ambtelijke documentatie en aan de hand van de woorden die zij aan haar dochter schrijft, wordt duidelijk hoe deze moegestreden moeder zich zonder haar meisje probeert staande te houden in de samenleving. Grapjes makend en serieus, vaak lief en zachtmoedig, maar soms ook heel boos. De ene keer verward, de andere keer glashelder beschrijft ze de wereld die op haar afkomt. Eenzaam uitkijkend naar het einde met af en toe een sprankje hoop, hoop op momenten van geluk.

READ MORE

single
single

WIE WAS ZIJ

Een vrouw. Teerhartig en pienter, eind jaren zestig. Blij met de komst van haar nog ongeboren kind. Overvallen door hormonen en de heftigheid daarvan. Verbijsterd over het recht dat haar door de staat is afgenomen. Wanhopig vechtend om haar lot te keren. In De stem van mijn moeder MAMINKA onderzoekt Iris het leven van haar biologische moeder die nooit die rol op zich heeft mogen nemen. Een vrouw getekend door de tijd in welke zij leefde en die leed door de beslissingen die voor haar werden genomen. Afgemat door de gevolgen waardoor zij nooit de voldoening heeft gekregen die zij zo graag had willen hebben: een mama zijn voor haar kind. Zij beleefde haar aardse bestaan met een dagelijkse rouwrand. Misschien had zij haar dochter niet veel kunnen geven, maar heel veel ook wel.

Reviews

"De stem van mijn moeder MAMINKA geeft op indringende wijze een inkijk in de samenleving, en meer in het bijzonder de (jeugd)hulpverlening, in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw. De combinatie van gedichten, brieven en officiële documentatie zoals van de Raad voor de Kinderbescherming, openen deze intieme en veelal onzichtbare wereld voor de lezer. Ze geven inzicht in de opvattingen over juist/onjuist, mogelijk/onmogelijk, hoofdzaak/bijzaak. Bijzaak zijn de wensen en grenzen van Maminka. Een moeder die in een isoleercel wordt afgesloten van de buitenwereld en genegeerd in haar binnenwereld. Een moeder die niet in staat zou zijn voor haar kind te zorgen, dat om die reden wordt geplaatst in een internaat. Een internaat waar ze na een jaar volgens de groepsleiding echt niet langer kan verblijven, vanwege 'ongunstige internaatscondities.' Die betreffen het tekort aan individueel contact. In de ironie van deze tragiek blijft de lezer achter – en zet ik mijn werk, gesterkt door deze familiegeschiedenis, voort. "
Sharon Stellaard - Auteur Boemerangbeleid
"Ik heb het boek met verontwaardiging, verwondering en vertedering gelezen. De opzet van Iris, waar ze dezelfde gebeurtenissen vanuit meerdere personen en instituten weergeeft, vind ik erg sterk. Iris’ schrijven leidt me als lezer door de veelheid aan verschillende perspectieven heen, ze maakt alles begrijpelijk zonder te oordelen. Ik las de institutionele stukken met verbijstering, met name de rapporten vol onzorgvuldige en persoonlijke aannames die grote gevolgen hadden voor de toekomst van Iris en haar biologische- en adoptiefamilie. Ze staan vol klakkeloos overgenomen knip-en-plakwerk van oppervlakkige bevindingen, wat een droevig tijdsbeeld schetst van een sector die in basis het beste met het kind voorheeft, maar andere betrokkenen pijnlijk buitenspel zet. Als vrouw, dochter en moeder raken de persoonlijke beschrijvingen van Maminka en Iris' pleegmoeder me; juist op de zeldzame momenten wanneer hun verhalen elkaar raken en ze elkaar begrijpen, omdat dat extra duidt dat dat ondanks het systeem waarin ze samen beland zijn gebeurde en niet dankzij. "
Petra Stavast - Nederlandse beeldend kunstenaar.
“De stem van mijn moeder MAMINKA is prachtig geschreven, met veel aandacht voor elk aspect. Zo krijgen wij niet alleen inzicht in het leven en de zielenroerselen van een moeder die haar kind moest afstaan, maar maken wij ook kennis met Iris’ adoptieouders en met de diverse instanties die bij de gang van zaken betrokken zijn. Dit maakt het boek tot een historisch document. Het boek vertolkt de stem, de pijn van zovelen, uit die tijd. En raakt tegelijk actuele thema’s over de rol van de jeugdzorg bij uithuisplaatsing.”
Sylvia Huisman - 20 jaar werkzaam in pleegzorg
|