“Je bent de enige uit mij voortgekomen... Tijdens die reis deed je mij dromen”
In De stem van mijn moeder MAMINKA laat Iris Simek de strijd zien van haar biologische moeder, een gevoelige, intelligente vrouw die eind jaren zestig tegen haar wil afstand moet doen van haar kind. Getroffen door psychische klachten doet ze alles wat in haar macht ligt om haar vlees en bloed weer bij zich te krijgen, maar het ouderlijk gezag is haar al voor de geboorte door de staat ontnomen. Omlijst door kille ambtelijke documentatie en aan de hand van de woorden die zij aan haar dochter schrijft, wordt duidelijk hoe deze moegestreden moeder zich zonder haar meisje probeert staande te houden in de samenleving. Grapjes makend en serieus, vaak lief en zachtmoedig, maar soms ook heel boos. De ene keer verward, de andere keer glashelder beschrijft ze de wereld die op haar afkomt. Eenzaam uitkijkend naar het einde met af en toe een sprankje hoop, hoop op momenten van geluk.
READ MORE
Een vrouw. Teerhartig en pienter, eind jaren zestig. Blij met de komst van haar nog ongeboren kind. Overvallen door hormonen en de heftigheid daarvan. Verbijsterd over het recht dat haar door de staat is afgenomen. Wanhopig vechtend om haar lot te keren. In De stem van mijn moeder MAMINKA onderzoekt Iris het leven van haar biologische moeder die nooit die rol op zich heeft mogen nemen. Een vrouw getekend door de tijd in welke zij leefde en die leed door de beslissingen die voor haar werden genomen. Afgemat door de gevolgen waardoor zij nooit de voldoening heeft gekregen die zij zo graag had willen hebben: een mama zijn voor haar kind. Zij beleefde haar aardse bestaan met een dagelijkse rouwrand. Misschien had zij haar dochter niet veel kunnen geven, maar heel veel ook wel.