"De stem van mijn moeder MAMINKA geeft op indringende wijze een inkijk in de samenleving, en meer in het bijzonder de (jeugd)hulpverlening, in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw. De combinatie van gedichten, brieven en officiële documentatie zoals van de Raad voor de Kinderbescherming, openen deze intieme en veelal onzichtbare wereld voor de lezer. Ze geven inzicht in de opvattingen over juist/onjuist, mogelijk/onmogelijk, hoofdzaak/bijzaak. Bijzaak zijn de wensen en grenzen van Maminka. Een moeder die in een isoleercel wordt afgesloten van de buitenwereld en genegeerd in haar binnenwereld. Een moeder die niet in staat zou zijn voor haar kind te zorgen, dat om die reden wordt geplaatst in een internaat. Een internaat waar ze na een jaar volgens de groepsleiding echt niet langer kan verblijven, vanwege 'ongunstige internaatscondities.' Die betreffen het tekort aan individueel contact. In de ironie van deze tragiek blijft de lezer achter – en zet ik mijn werk, gesterkt door deze familiegeschiedenis, voort. "

"Ik heb het boek met verontwaardiging, verwondering en vertedering gelezen. De opzet van Iris, waar ze dezelfde gebeurtenissen vanuit meerdere personen en instituten weergeeft, vind ik erg sterk. Iris’ schrijven leidt me als lezer door de veelheid aan verschillende perspectieven heen, ze maakt alles begrijpelijk zonder te oordelen. Ik las de institutionele stukken met verbijstering, met name de rapporten vol onzorgvuldige en persoonlijke aannames die grote gevolgen hadden voor de toekomst van Iris en haar biologische- en adoptiefamilie. Ze staan vol klakkeloos overgenomen knip-en-plakwerk van oppervlakkige bevindingen, wat een droevig tijdsbeeld schetst van een sector die in basis het beste met het kind voorheeft, maar andere betrokkenen pijnlijk buitenspel zet. Als vrouw, dochter en moeder raken de persoonlijke beschrijvingen van Maminka en Iris' pleegmoeder me; juist op de zeldzame momenten wanneer hun verhalen elkaar raken en ze elkaar begrijpen, omdat dat extra duidt dat dat ondanks het systeem waarin ze samen beland zijn gebeurde en niet dankzij. "

“De stem van mijn moeder MAMINKA is prachtig geschreven, met veel aandacht voor elk aspect. Zo krijgen wij niet alleen inzicht in het leven en de zielenroerselen van een moeder die haar kind moest afstaan, maar maken wij ook kennis met Iris’ adoptieouders en met de diverse instanties die bij de gang van zaken betrokken zijn. Dit maakt het boek tot een historisch document. Het boek vertolkt de stem, de pijn van zovelen, uit die tijd. En raakt tegelijk actuele thema’s over de rol van de jeugdzorg bij uithuisplaatsing.”